Valerie (10 jaar)

Ervaring van Valerie:

Hoi Gerda,

Ik mocht een verhaal schrijven over hoe het nu gaat.
Ik hoop dat je het leuk vindt, nou hier is het dan.
Het werken bij jou heeft veel betekend want als ik dit niet had gedaan, had ik het nog net zo moeilijk als eerst.
Voor ik bij jou was, had ik ook al iets anders gedaan.
Dat ging wel goed daarna ging het weer slechter.
Nu gaat het zo goed dat school mij niet eens kan in schatten.

Van Valerie

Ervaring van moeder:

Hoi Gerda,

Ik wilde je toch even laten weten welke veranderingen hebben plaatsgevonden, nu een half jaar na de counseling die mijn dochter bij jou heeft gehad. Valerie haar leerprestaties zijn enorm verbeterd. Ze was bij jou voor Dyslexie geweest maar ook rekenen is enorm vooruit gegaan. Eigenlijk is zij op alle fronten met enorme sprongen vooruit gegaan. Had ze voorheen alleen e scores en “bungelde” ze ergens ver onder de lijnen in de grafieken, nu komt ze bij 2 onderdelen al op een c en b score uit en de overige 3 onderdelen gaan met een bijna verticale lijn naar boven om ook in de grafiek van de gemiddelde leerling uit te komen. Op school hebben ze op dit moment geen idee wat voor niveau ze heeft. Kunnen haar niet meer inschatten omdat ze een verbetering laat zien op alle fronten die theoretisch gezien niet mogelijk is.

Daarbij is zij niet meer zo “klunzig” en kan ze dingen van een ander bij de ander laten. Afstand nemen van nare dingen waar ze niets mee te maken heeft.

De leerkracht merkt vooral dat ze veel zelfstandiger is geworden en makkelijker keuzes kan maken. Ontspannen met haar werk kan beginnen, toetsen nu leuk (nou ja meestal dan) vindt en daar nu ook plezier aan kan beleven. Een opmerking van de juf als “lees nog maar eens goed door” of “bekijk de vraag nog eens”, zijn dingen die ze nu gewoon kan. Zelf zegt Valerie dat haar leven nu “begonnen” is.

Thuis merk ik vooral dat ze nu dingen doet die zo normaal zijn dat het niet eens opvalt. Af en toe dan denk ik nog wel eens: tjee dat doet ze nu, maar dat kon ze een half jaar geleden niet. Bijvoorbeeld een recept lezen om koekjes te maken. Het grappige is dat ik niet zoveel merk aan haar zelfvertrouwen, die had ze blijkbaar al die tijd nog wel. Je hebt haar (heel ontspannen) de weg laten zien en zij is erop gaan staan en is het gaan bewandelen. We hebben nooit meer iets geoefend thuis, we hebben alle vertrouwen bij haar gelaten en haar zelf de verantwoordelijkheid gegeven over wat ze zelf wil. Die combinatie maakt dat ze is waar ze nu is. Of zij trots is op zichzelf? Of wij op haar? Voor haar voelt het allemaal zo gewoon dat ze zich niet meer kan voorstellen hoe het voorheen was. Het is dus allemaal heel gewoon. Wij als ouders zijn zeker trots op Valerie en niet omdat ze nu kan lezen, rekenen en taal, want we wisten dat ze dat wel zou kunnen leren, maar de weg die ze er voor heeft moeten afleggen was lang en zwaar (helaas kenden we je niet eerder). Hoe ze daarmee om heeft weten te gaan, daarvoor neem ik mijn pet voor haar af.

Anita (moeder van Valerie)